بررسی کارایی پلیت روی مخاطی در درمان شکستگی های تیغه کامی فک فوقانی

مقدمه: در ترومای ناحیه میانی صورت، شکستگی های کامی اغلب با شکستگی های فک فوقانی (لفورت) همراه هستند. این شکستگی ها ممکن است چالش هایی در تشخیص و درمان به وجود آورند و اگر به طور صحیح درمان نشود منجر به مشکلات بد جوش خوردن، مال اکلوژن و فیستول دهانی ـ بینی می شوند. هدف از این مطالعه، بررسی کارایی مینی پلیت معمولی روی مخاطی در درمان شکستگی تیغه کامی فک فوقانی بود. مواد و روش ها: در بیماران با تشخیص شکستگی کامی، تحت بیهوشی عمومی آرچ بار فکین بسته شد. پس از جااندازی و فیکساسیون سایر شکستگی های موجود، اکلوژن مناسب فک فوقانی و تحتانی با کمک سیم بندی میان کامی حاصل شد. فیکساسیون شکستگی کامی در اکلوژن مطلوب با استفاده از یک مینی پلیت معمولی مستقیم 4 سوراخبافاصله به ضخامت mm2 و چهار عدد پیچ به طول mm8 در طرفین خط شکستگی انجام شد. ثابت سازی بین فکیبه مدت 10- 7 روز و الاستیک تراپی به مدت 2 هفته صورت گرفت. پیچ و پلیت ها بعد از 10- 8 هفته از کاربرد آن ها، تحت بی حسی موضعی یا آرام بخشی خارج شدند. پیگیری بیماران در فواصل 3 ماه به مدتیک سال انجام گرفت. یافته ها: این روش در 10 بیمار دچار تروما که دارای شکستگی تیغه کامی بودند، به کاربرده شد. پیچ ها و پلیت های کامی روی مخاطی تا زمان برداشتن آن ها به طور محکم در سقف دهان و در محل خود باقی ماندند و در هیچ کدام از بیماران، فیستول دهانی- بینی، نکروز مخاط یا اکسپوژر استخوان زیرین، تداخل با تکلم، بلع یا جویدن یا سختی در بهداشت دهانی ذکر نشد. قطعات پالاتوآلوئولار در موقعیت صحیح خود باقی مانده و اکلوژن و عرض صورت به جز در یک مورد بازسازی شد. نتیجه گیری: ثابت سازی شکستگی های کامی با مینی پلیت های معمولی بدون کنار زدن موکوپریوستئوم پوشاننده کامی، در ثبات و بازسازی عرض قطعات کامیامکان پذیرمی باشد. در عین حال از ایجاد عوارضی مانند تشکیل فیستول و تداخل با اعمال حفره دهان اجتناب می شود.